Celem hipoterapii jest przywracanie zdrowia i sprawności przy pomocy konia i jazdy konnej. Oferuje ona szerokie spektrum działania i łączy elementy rehabilitacji, edukacji, socjalizacji i sportu. Wykorzystuje zasady neurofizjologii do celów terapeutycznych. Jest przyjazną terapią „bez bólu”. Podczas zajęć wykorzystuje się następujące rodzaje hipoterapii:

- terapia ruchem konia,

- fizjoterapia na koniu,

- terapia kontaktem z koniem,

- psychopedagogiczna jazda konna i woltyżerka.

Hipoterapia może przynosić korzyści we wszystkich obszarach funkcjonowania człowieka: fizycznym, motywacyjnym, emocjonalnym, poznawczym oraz społecznym. Każda osoba niepełnosprawna, cierpiąca na jakąkolwiek chorobę czy zaburzenie może wynieść specyficzne dla siebie korzyści z zajęć hipoterapeutycznych.

Oddziaływanie hipoterapii

- Strefa fizyczna – podnoszenie ogólnej sprawności, normalizacja napięcia mięśniowego; torowanie prawidłowego wzorca chodu; poprawa koordynacyjnych zdolności motorycznych, głównie równowagi i poczucia rytmu; poprawa orientacji w przestrzeni i schemacie własnego ciała; stymulacja i normalizacja czucia głębokiego i powierzchniowego.

- Strefa emocjonalno – motywacyjna – wzrost motywacji i akceptacji procesu terapeutycznego; zwiększenie poczucia własnej wartości; zmniejszenie zaburzeń emocjonalnych.

- Strefa poznawcza – stymulacja odbioru wrażeń zmysłowych; poprawa percepcji wzrokowej i słuchowej; stymulacja uwagi, pamięci, myślenia, mowy; nabywanie i rozwijanie nowych umiejętności.

- Strefa społeczna – aktywizacja psychospołeczna, rozwijanie pozytywnych relacji społecznych.

Galeria

Zajęcia grupowe metodą Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne mają na celu poznawanie siebie, innych oraz budowanie wzajemnych relacji poprzez różnorodne, naturalne i proste doświadczenia ruchowe. Zajęcia maja na celu pomóc w odpowiedzi na pytania:

• kim jestem?
• jacy są inni ludzie?
• jak żyć z innymi ludźmi?
• jak zadbać o swoje miejsce w przestrzeni?
• jak poznać granice swojej przestrzeni osobistej i jak jej bronić?

Ruch Rozwijający poprzez różnorodne propozycje aktywności ruchowej w kontakcie z innymi ludźmi są podzielone na kilka kategorii ćwiczeń:

• ćwiczenia prowadzące do poznania siebie i własnego ciała (świadomość własnej osoby, ciała)
• ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie i budować poczucie bezpieczeństwa w swoim otoczeniu (świadomość przestrzeni)
• ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu oraz współpracę z partnerem i grupą (świadomość innych osób i kontakt z nimi)
• ćwiczenia twórcze

Treści realizowanych zajęć ruchowych obejmują:

1. Ćwiczenia prowadzące do poznania siebie i własnego ciała:
   • Wyczuwanie brzucha, pleców, pośladków
   • Wyczuwanie nóg w ruchu i siedząc
   • Wyczuwanie łokci
   • Wyczuwanie twarzy
   • Wyczuwanie całego ciała
2. Ćwiczenia pozwalające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu:
   • Ćwiczenia indywidualne
   • Ćwiczenia w parach
   • Ćwiczenia w grupie
3. Ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu i współpracy z partnerem i z grupą:
   • Ćwiczenia z w parach
   • Ćwiczenia przeciwko w parach
   • Ćwiczenia razem w parach
   • Ćwiczenia razem w grupie
4. Ćwiczenia twórcze:
   • przeżywanie sukcesu, i mocy sprawczej, uaktywnianie i podnoszenie świadomości własnych możliwości twórczych
   • realizowanie własnych pomysłów aktywności ruchowej

Tematyka

Tematyka zajęć powtarza się i jest realizowana w oparciu o zasady pracy metodą Ruchu Rozwijającego zawierają stałe elementy:

• ćwiczenia prowadzące do poznania siebie i własnego ciała (świadomość własnej osoby, ciała)
• ćwiczenia pomagające zdobyć pewność siebie i budować poczucie bezpieczeństwa w swoim otoczeniu (świadomość przestrzeni)
• ćwiczenia ułatwiające nawiązanie kontaktu oraz współpracę z partnerem i grupą (świadomość innych osób i kontakt z nimi)
• ćwiczenia twórcze

Galeria

Muzykoterapia to szereg oddziaływań terapeutycznych, które obejmują cały organizm psychofizyczny dziecka. Oddziaływania te mają na celu poprawę funkcjonowania dziecka poprzez podniesienie nastroju, aktywizację, pobudzenie lub odprężenie, uspokojenie, złagodzenie napięcia. Proponowane na zajęciach ćwiczenia rozwijają percepcję słuchową, uczą koncentracji uwagi, rozwijają koordynację słuchowo-ruchową, usprawniają mowę
i umiejętności komunikacyjne. Dobór materiału muzycznego, instrumentów, rekwizytów związany jest z aktualnym nastrojem, emocjami i potrzebami jednostki lub grupy uczniów. Metody i formy pracy dostosowane są do indywidualnych potrzeb dziecka i ukierunkowane tak, by dziecko mogło przeżywać sukcesy.

Oddziaływania terapeutyczne na sesjach muzykoterapii przyjmują formę bierną i czynną. Muzykoterapia bierna (receptywna) polega na słuchaniu określonego rodzaju muzyki, która pełni funkcję terapeutyczną, stosowane są tu techniki relaksacyjne i wizualizacyjne.
Muzykoterapia czynna (aktywna) jest połączona z odpowiednimi formami ekspresji muzycznej - ruchem przy muzyce, śpiewem i grą na instrumentach.

Muzykoterapia może mieć formę sesji indywidualnej, skupionej na osobistym rozwoju dziecka lub formę grupową, która doskonale rozwija na przykład umiejętności społeczne uczestników. Zdarzają się też sesje muzykoterapii rodzinnej, na których terapeuta pracuje również z rodzicami dziecka i rodzeństwem.

Podczas sesji wykorzystuje się wszystkie możliwe formy doświadczenia muzyki: granie na instrumentach, improwizowanie, śpiewanie, tworzenie, słuchanie. Sesje muzykoterapii zawierają układy ćwiczeń ruchowych, rytmicznych, oddechowych, wyobrażeniowych , relaksacyjnych – wszystkie oddziaływania podporządkowane są wyznaczonym przez terapeutę celom terapii.

W Zespole Szkół Specjalnych i Placówek Oświatowych muzykoterapią objęte są wszystkie dzieci z klas I -III szkoły podstawowej i przedszkola oraz dzieci w ramach Wczesnego Wspomagania Rozwoju Dziecka. Dla każdego dziecka opracowany jest program zajęć muzykoterapii, który stanowi integralną część Indywidualnego Programu Edukacyjno-Terapeutycznego opracowanego przez zespół specjalistów pracujących z dzieckiem. Efekty oddziaływań oraz wnioski i zalecenia zawarte w IPET są monitorowane i konsultowane z rodzicami dziecka.

Agata Dobrasiewicz

muzykoterapeuta

Galeria

Nauka czytania i pisania metodą glottodydaktyki

Współczesny człowiek powinien zdobyć umiejętność czytania i pisania, a powszechną tendencję w świecie stanowi dążenie do możliwie wczesnego wyposażenia dzieci w te umiejętności. Ich opanowanie stymuluje rozwój umysłowy oraz rozszerza możliwości zdobywania przez nie wiedzy o otaczającym świecie. Potocznie uważa się, że w przypadku dzieci niepełnosprawnych umysłowo trudności w uczeniu są zjawiskiem naturalnym, które wynikają z ogólnie niskiego poziomu inteligencji. Obserwując postępy w nauce czytania i pisania niektórych uczniów dojść można do wniosku, że nie wszystkie osoby z upośledzeniem umysłowym są opóźnione i niesprawne w zakresie tych czynności. Sukcesy w opanowaniu umiejętności pisania i czytania nie zależą wyłącznie od ogólnego poziomu umysłowego, wpływ na nie mają również specjalne zdolności i czynności, które towarzyszą procesowi czytania i pisania.

Nie bez znaczenia jest metoda, którą posługują się nauczyciele w nauce czytania i pisania osób z niepełnosprawnością intelektualną. Sukces w nauce czytania i pisania – zdaniem B. Rocławskiego, autora metody, zależy od autentycznego zainteresowania samego dziecka otaczającym go światem, właściwej zachęty ze strony nauczyciela oraz dostosowaniu zadań do indywidualnych możliwości dzieci.

Terapia glottodydaktyczna jest integralną częścią pracy terapeutycznej z dzieckiem upośledzonym umysłowo w stopniu umiarkowanym, której celem jest jego wszechstronny rozwój i jak najlepsze funkcjonowanie w środowisku. Nauka czytania i pisania nie jest najważniejszym zadaniem dla uczniów naszej szkoły, ale część z nich na podstawie wielospecjalistycznej diagnozy pedagogicznej, ma możliwość opanowania tej umiejętności w pewnym zakresie i wykorzystywania jej w samodzielnym, dorosłym życiu. Rozwijanie umiejętności czytania i pisania jest ściśle związane ze sferą poznawania świata i orientacji w bliższym i dalszym środowisku dziecka (w tym przypadku ważne dla niego jest np.: odczytywanie nazw produktów spożywczych w czasie robienia zakupów, nazw miejsc użyteczności publicznej, zakładów usługowych, pisanie imienia i nazwiska, adresu, życzeń okazjonalnych wypełnianie prostych druków urzędowych itp).

Metoda glottodydaktyki jest jedną z wielu metod nauki czytania i pisania. Jej zaletą jest właściwe, dla potrzeb każdego dziecka, wydłużenie czasu na przygotowanie do opanowania techniki czytania i pisania oraz położenie nacisku na ćwiczenia syntezy fonemowej wyrazów techniką ślizgania się z głoski na głoskę. Ze względu na różnorodność pomocy dydaktycznych połączonych z własną inwencją twórczą prowadzącego zajęcia jest dla dzieci bardzo atrakcyjna.

Zadania z zakresu tego rodzaju terapii traktowane są jako zadania służące ogólnemu rozwojowi umysłowemu, emocjonalnemu i społecznemu. Ich celem jest dążenie do osiągnięcia jak najwyższej sprawności analizatora słuchowego, wzrokowego i kinestetyczno-ruchowego na miarę indywidualnych możliwości dzieci. Dla potrzeb naszej szkoły metoda glottodydaktyki jest modyfikowana i uzupełniana elementami innych metod, przede wszystkim metodą czytania globalnego G. Domana we wstępnej fazie nauki czytania, metodą odimienną, klasyczną terapią logopedyczną, usprawniającą komunikowanie się we wszystkich jego aspektach, elementami metody integracji sensorycznej, ćwiczeniami z zakresu terapii ręki.

Zajęciami objęte są dzieci ze starszych klas : klasy VI i klas gimnazjalnych, klas szkoły Przysposabiającej do Pracy. Dla każdego dziecka opracowany jest indywidualny plan terapii glottodydaktycznej, w którym uwzględniane są następujące ćwiczenia:

• globalne czytanie wyrazów o prostej budowie graficznej: zaczynamy od pojęć z najbliższego dziecku środowiska (imię, członkowie rodziny, moje ciało, to co mnie otacza) przechodząc do wyrazów dłuższych, trudniejszych związanych z opracowywanym aktualnie zagadnieniem programowym,
• ćwiczenia pamięci wzrokowej i słuchowej w oparciu o materiał obrazkowy i literowy,
• ćwiczenia umiejętności porównywania, identyfikowania i odpoznawania liter (zaczynamy od liter znacznie różniących się od siebie, występujących w danych osobowych dziecka, a dochodzimy do liter, które różnią się elementem graficznym lub umieszczeniem w przestrzeni), w miarę możliwości ćwiczenia te łączone są z ćwiczeniami artykulacyjnymi,
• realizacja ortofoniczna głosek (głoski trwałe, które mówimy długo; głoski nietrwałe, które mówimy krótko); ćwiczenia te traktowane są jednocześnie jako ćwiczenia oddechowe,
• ćwiczenia prostej syntezy i analizy sylabowej i syntezy i analizy sylabowej z utrudnieniamiwyrazów 2- i 3-sylabowych w oparciu o rozsypanki obrazkowo-sylabowe (utrudnieniamisą zawsze jakieś konkretne przedmioty, dobierane przez prowadzącego zgodnie z aktualną tematyką, np.: kasztany, liście, kulki z waty, korale, guziki, papierowe choinki, tak aby dziecko mogło tego dotknąć między częściami obrazków, które nazywa),
• ćwiczenia syntezy logotomowo-fonemowej i fonemowo-logotomowej wyrazów ze zwróceniem uwagi na łączenie na końcu lub na początku wyrazu najpierw samogłosek, następnie głosek trwałych, a na końcu nietrwałych, również z wykorzystaniem rozsypanek obrazkowo-wyrazowych, etykiet z pustymi miejscami do uzupełnienia ostatnich i pierwszych liter,
• ćwiczenia syntezy i analizy fonemowej sylab i wyrazów 3-, 4-, 5-fonemowych zawierających litery podstawowe: ponownie wykorzystuje się rozsypanki obrazkowo-fonemowe, ślizgawki literowe (często dodawany jest element dotykowy- różne faktury przygotowanych ślizgawek, po których dziecko wodzi palcem),
• ćwiczenia grafomotoryczne (przygotowanie do pisania) zaczynając od masaży wnętrza dłoni, stawów, palców, ćwiczenia trzech palców, swobodnego rysowania, kreślenia prostych kształtów,
• ćwiczenia pisania: odwzorowywanie liter, uzupełnianie ich fragmentów, kalkowanie, samodzielne pisanie prostych wyrazów (podpisywanie obrazków, uzupełnianie luk w tekście odpowiednimi wyrazami, rozwiązywanie prostych krzyżówek). Preferowane są litery drukowane, jako łatwiejsze w zapisie dla dzieci z obniżoną sprawnością grafomotoryczną, w miarę indywidualnych możliwości wprowadzane są litery pisane,
• rozwijanie komunikacji słownej, wzbogacanie słownika biernego i czynnego w oparciu o własne przeżycia, pracę z obrazkami i prostymi historyjkami.

Komunikowanie się, jest podstawą nie tylko efektywnych oddziaływań edukacyjnych, ale i funkcjonowania dziecka w rodzinie i w społeczeństwie. Wszelkie zaburzenia mowy prowadzą do trudności w przebiegu tego procesu. Nowoczesna terapia logopedyczna prowadzona w zespole szkół Nr 2 w Radomiu, w dużym stopniu uwzględnia całą osobowość dziecka z zaburzeniami mowy, co ma korzystne następstwa w diagnostyce i dydaktyce terapii mowy. Dlatego w naszej szkole kładzie się szczególny nacisk na terapię logopedyczną. Rehabilitacja mowy ukierunkowana jest na usunięcie wszelkich zakłóceń zaburzających proces komunikacji. Terapią logopedyczną objęte są wszystkie dzieci wymagające wsparcia w procesie rozwoju komunikacji i kształtowania mowy. Zajęcia odbywają się 1 raz w tygodniu. Podstawą kwalifikacji dziecka na zajęcia terapii logopedycznej stanowią zalecenia z Poradni Psychologiczno- Pedagogicznej zawarte w opinii dziecka. Objęcie ucznia terapią logopedyczną następuje również na wniosek zespołu terapeutycznego, w skład którego wchodzą wszyscy nauczyciele i specjaliści pracujący z danym dzieckiem, a także rodzice lub opiekunowie ucznia.

Priorytetami pracy logopedy są:

• Prowadzenie terapii logopedycznej
• Współpraca z nauczycielami uczącymi dziecko (wychowawcą, nauczycielami i specjalistami pracującymi z uczniem)
• Współpraca z rodzicami, obejmująca konsultacje logopedyczne, otwarte zajęcia o charakterze instruktażowym dla rodziców i zainteresowanych nauczycieli
• Zamieszczanie w Kąciku logopedycznym ciekawych informacji z dziedziny logopedii, propozycji ćwiczeń do realizacji w domu
• Stały i systematyczny przebieg informacji pomiędzy logopedą a rodzicami, który odbywa się na bieżąco – w rozmowach indywidualnych lub w formie informacji pisemnych przekazywanych rodzicom dziecka po każdych zajęciach
• Regularne poszerzanie swojej wiedzy i zwiększanie umiejętności w ramach wewnątrzszkolnego systemu doskonalenia i w systemie szkoleń zewnętrznych

Mając na uwadze, iż terapia logopedyczna musi być dostosowana do indywidualnych potrzeb i możliwości dziecka, początkiem efektywnej terapii jest szczegółowa diagnoza prowadzona w oparciu o arkusz diagnozy logopedycznej opracowany do użytku wewnątrzszkolnego przez logopedę pracującego w szkole.

W skład diagnozy wchodzi:

• ocena nawiązania interakcji i kontaktu z terapeutą
• ocena sprawności aparatu artykulacyjnego
• ocena funkcji połykowych, oddechowych
• ocena kompetencji językowej dziecka
• ocena zasobów słownika czynnego
• ocena stopnia rozumienia mowy
• ocena artykulacji ( poprawności artykulacyjna realizowanych głosek
  w izolacji, w sylabach, w słowach i w mowie spontanicznej)
• badanie słuchu fonemowego
• ocena umiejętności czytania oraz ocena stopnia zrozumienia przeczytanego tekstu

Po wnikliwej analizie wyników, uzyskanych w procesie diagnozy logopedycznej, opracowywane są indywidualne programy edukacyjno - terapeutyczne dla każdego dziecka. Założenia indywidualnych programów edukacyjno – terapeutycznych przedstawiane są rodzicom wraz z zaleceniami do pracy w domu. IPET są modyfikowane w zależności od potrzeb i postępów czynionych przez dziecko.

Na zajęciach logopedycznych udzielamy wsparcia:

• uczniom z oligofazją – niedokształceniem mowy,
  które towarzyszy niepełnosprawności intelektualnej
• uczniom z niedokształcenia mowy występującego przy
  uszkodzeniu centralnego układu nerwowego
• uczniom z dyzartrią - zaburzeniem mowy współwystępujących z MPD
• prowadzimy terapię zaburzeń mowy wynikających z chorób
  uwarunkowanych genetycznie, w tym Zespołu Downa
• prowadzimy terapię dzieci z autyzmem
• prowadzimy terapię dzieci z niedosłuchem

Rehabilitacja mowy jest procesem, który łączy oddziaływania o różnym charakterze i zakresie, aby przywrócenie utraconych lub kompensowanie zaburzonych sprawności było jak najpełniejsze, możliwie wczesne i trwałe. Realizacja zakładanych celów terapeutycznych wymaga poszukiwania skutecznych form i metod pracy. Zajęcia terapii logopedycznej przebiegają z wykorzystaniem różnorodnych technik i sposobów oddziaływań: ćwiczeń oddechowych, fonacyjnych, artykulacyjnych, usprawniających motorykę i kinestezję narządów mowy, ćwiczeń słuchu fonematycznego, kształtowania autokontroli słuchowej, elementy stymulacji polisensorycznej, uczulanie miejsc artykulacji, mechaniczne układanie narządów artykulacyjnych, wykorzystywanie pewnych nieartykułowanych dźwięków lub czynności fizjologicznych organizmu do tworzenia nowych głosek (np. wibracje warg, dmuchanie, chuchanie, itp.), metoda werbotonalna, technika kontroli wzrokowej, dotykowej i czucia skórnego dłoni, metoda substytucyjna wraz z jej różnymi modyfikacjami, metoda słów kluczowych i rozpoczynania od nich terapii, metoda audytywno – werbalna, stosowanie pokazu i wyjaśniania ułożenia narządów artykulacyjnych, gesty umowne, ćwiczenia rytmizujące, technika Dziennika Zdarzeń. Stosowane są również ćwiczenia kształtujące słuch fonematyczny oraz prawidłową analizę i syntezę słuchowo-wzrokową, konieczną do opanowania umiejętności czytania oraz pisania; glottodydaktyka (elementy), odimienna nauka czytania wg Ireny Majchrzak.

Uczniowie, którzy nie porozumiewają się werbalnie, kształcą umiejętności komunikacyjne metodami alternatywnymi np. Program Komunikacji Makaton, Piktogramy, Picture Communications Symbols PCS, gesty języka migowego. Kompleksowa terapia logopedyczna, prowadzona w Zespole Szkół Nr 2 w Radomiu, obejmująca stymulację wielu różnych funkcji, pozwala na osiągnięcie sukcesu w zakresie usuwania zaburzeń mowy, ułatwia dziecku funkcjonowanie w grupie i środowisku rodzinnym.

Opracowała mgr Anna Zgrzebniak

Galeria

Jest metodą kształcenia uwagi słuchowej, zwaną także treningiem słuchowym lub metodą stymulacji audio – psycho - lingwistycznej, którą wynalazł 40 lat temu francuski otolaryngolog, neurolog i foniatra – prof. Alfred Tomatis.

Podstawowym celem tej metody jest wspieranie funkcji słuchowej dzięki czemu następuje poprawa koncentracji, jakości uczenia się oraz rozwijanie zdolności językowych i komunikacyjnych, a także zwiększenie kreatywności oraz poprawa zachowań społecznych.

Metoda polega na słuchaniu dźwięków poprzez urządzenie zwane elektronicznym uchem, które „ćwiczy” ucho w taki sposób, aby mogło pracować bez zakłóceń. Ćwiczenia te stymulują centralny system nerwów, a w szczególności korę mózgową. Stymulacja ucha odbywa się poprzez dźwięki o określonej zróżnicowanej częstotliwości.

Uwaga słuchowa wiąże się też z lateralizacją słuchową. Według Tomatisa prawidłową, fizjologiczną lateralizacją jest lateralizacja prawostronna. Wiele trudności szkolnych wynika z nieprawidłowej lateralizacji, czyli dominacji lewego ucha. Metoda treningu słuchowego jest więc potrzebna zarówno w przypadku rozwijania uwagi, jak i wykształcania prawidłowej lateralizacji słuchowej.

Trening składa się z sesji słuchania oraz pracy z głosem, poprzedzonych testami, które pozwalają dopasować program sesji do indywidualnych potrzeb. Proces kształcenia uwagi słuchowej monitorowany jest w trakcie trwania treningu.

Galeria

Podstawowym celem, jakim stawiają sobie placówki dla dzieci niepełnosprawnych intelektualnie, jest przygotowanie ucznia do zadań, które będzie rozwiązywać w swoim dalszym życiu. Zgodność działań i zachowań dziecka z ogólnie przyjętymi normami społecznymi, stanowi miernik rozwoju intelektualnego dziecka upośledzonego, jest też nadrzędnym celem wychowawczym. Ponieważ dziecko niepełnosprawne intelektualnie w większym lub mniejszym stopniu jest uzależnione od osób dorosłych i nigdy nie osiągnie pełnej niezależności życiowej, istnieje potrzeba, aby stawało się coraz bardziej samodzielne. Samodzielność sprzyja poczuciu bezpieczeństwa, wyzwala pewność siebie i poczucie własnej wartości. Większość dzieci chętnie włącza się do prac, których użyteczność jest dla nich zrozumiała i daje natychmiastowy efekt. Istotną sprawą jest to, aby samorzutne działania dziecka, wykonywane z wielkim zaangażowaniem i zapałem umieć odpowiednio wykorzystać i włączyć je do przebiegu dalszej pracy edukacyjno terapeutycznej.
Terapią zajęciową objęte są dzieci klas starszych: klasy gimnazjalne, klasy przysposobienia do pracy.

CELE:

• Ogólne usprawnianie
• Rozwijanie umiejętności wykonywania podstawowych czynności
  życia codziennego oraz zaradności osobistej
• Przysposobienie do życia w środowisku społecznym poprzez rozwój
  umiejętności takich jak: planowanie, komunikowanie się, dokonywanie wyborów,
  podejmowanie decyzji, usprawnianie kondycji psychicznej.
• Rozwijanie sprawności i umiejętności przy zastosowaniu różnych technik.
• Zdobywanie umiejętności technologicznych i właściwych nawyków.
• Rozwijanie sprawności psychofizycznych, niezbędnych przy wykonywaniu pracy.
• Poprawne posługiwanie się narzędziami, przyborami, urządzeniami.

UMIEJĘTNOŚCI TECHNOLOGICZNE:

• modelowanie w masach plastycznych: glina, plastelina, modelina,
  masa solna, masa papierowa
• formowanie przestrzenne metodą nawarstwiania papieru
• cięcie nożyczkami
• przerzynanie w przyrzni kątowej i piłą płatnicą łączenie materiałów
  na klej, gwoździe, wkręty, poprzez zszywanie.
• malowanie, barwienie, lakierowanie, fakturowanie, wylepianie

WYTWORY:

1. Prace uplastycznione w masie solne, glinie, papierze, płótnie, drewnie.
2. Prace użyteczne: pojemniki, pudełka, podstawki, ramki, piórniki, wieszaki
3. Wykonywanie drobnych prac porządkowych i konserwacyjnych.

Opracował:
Mariusz Delega

Galeria

Wzrok ma ogromne znaczenie dla każdego człowieka, a szczególnie dla dziecka, jest on jednym z podstawowych czynników mających zasadniczy wpływ na jego rozwój. Odgrywa dominującą rolę w poznawaniu rzeczywistości, a więc przedmiotów, osób i zjawisk pojawiających się w fizycznym i społecznym otoczeniu.

            Zaburzenia w rozwoju widzenia stanowią zagrożenie dla prawidłowego ogólnego rozwoju dziecka. Tym bardziej, że rozwój zmysłu wzroku u słabo widzących nie przebiega automatycznie i spontanicznie. Dlatego też, dążąc do wywołania pozytywnych zmian w funkcjonowaniu dzieci mających problemy wzrokowe, należy stworzyć im odpowiednie warunki, tak, aby ich percepcja wzroku nie pozostawała na niskim poziomie. Konieczna jest stymulacja i nauka patrzenia a więc rehabilitacja wzroku.

            Rehabilitacja wzroku (usprawnianie widzenia) polega na ćwiczeniu, tj. rozwijaniu umiejętności posługiwania się wzrokiem, a tym samym –zwiększaniu skuteczności wykorzystywania widzenia w codziennym funkcjonowaniu osoby słabo widzącej.

Rehabilitacja wzroku (poprzedzona diagnozą funkcjonalną) obejmuje: pobudzanie do patrzenia; stymulowanie widzenia; rozwijanie podstawowych sprawności wzrokowych związanych z kontrolowaniem ruchów gałek ocznych (lokalizowanie bodźca, fiksacja, śledzenie,zbieżność, przenoszenie spojrzenia, wodzenie, przeszukiwanie); kształtowanie pojęć i pamięci wzrokowej; osiąganie wyższych sprawności wzrokowych (m.in.identyfikowanie obiektów na obrazkach, dobieranie obiektów i obrazków wg. określonych cech, odnajdywanie szczegółów na obrazkach prostych i złożonych, dopełnianie wzrokowe, rozróżnianie i identyfikowanie związków zachodzących na obrazkach, znakach abstrakcyjnych i figurach).

Należy pamiętać, że spostrzeganie jest złożonym procesem psychicznym, w wyniku, którego w świadomości człowieka powstają spostrzeżenia, czyli subiektywne obrazy otaczającej rzeczywistości. Przy widzeniu przedmiotów nie tylko korzystamy z wielu źródeł informacji, które docierają do naszych oczu, ale także z wiedzy o tym przedmiocie, uzależnionej od wcześniejszego doświadczenia. Doświadczenie to nie ogranicza się tylko do wiadomości nabytych za pomocą wzroku, lecz obejmuje także inne doznania zmysłowe: dotykowe, słuchowe, smakowe, węchowe, cieplne, czyli ma charakter polisensoryczny. Również w terapii widzenia nie chodzi tylko o odosobniony trening funkcjonalny oka, ale o pobudzenie zmysłu wzroku przy jednoczesnym włączeniu procesów psychicznych –uczuć, woli, decyzji, motywacji oraz aktywności ruchowej.

Terapię widzenia rozumiemy, jako włączanie osłabionego wzroku dziecka we wszelkie możliwe aktywności poprzez odpowiednie dostosowanie pomocy i otoczenia fizycznego do jego możliwości wzrokowych, ale także jako podejmowanie pewnych ćwiczeń, których celem jest pobudzanie rozwoju widzenia, czyli rozwijanie funkcji wzrokowych i prowokowanie zachowań kierowanych wzrokiem.

Galeria

Wspomaganie rozwoju intelektualnego to zajęcia, które mają na celu usprawniać i korygować zaburzone funkcje lub kompensować je za pomocą bardziej sprawnych funkcji.

Zajęcia wspomagania rozwoju intelektualnego odbywają się w małych 2-3 osobowych zespołach, są wspomagane techniką komputerową. Sala wyposażona jest w dwa stanowiska komputerowe, które zwiększają motywację dzieci do pracy Na zajęciach realizowany jest indywidualny program edukacyjno-terapeutyczny poszczególnych uczniów. Proces uczenia się dostosowany jest do indywidualnych możliwości i tempa pracy ucznia.

Na zajęciach wspomagania rozwoju intelektualnego realizowane są następujące cele:

• usprawnianie koordynacji wzrokowo-ruchowej
• usprawnianie spostrzegawczości
• usprawnianie koordynacji słuchowo-ruchowej
• rozwijanie umiejętności grafomotorycznych
• rozwijanie słuchu fonematycznego oraz analizy i syntezy słuchowej
• rozwijanie umiejętności komunikacyjnych również z wykorzystaniem alternatywnych metod komunikowania się
• kształtowanie umiejętności czytania
• kształtowanie umiejętności pisania
• rozwijanie umiejętności matematycznych

Stosowane są następujące metody wspomagające rozwój ucznia:

• kinezjologia edukacyjna P. Dennisona to skuteczna metoda wspomagająca naturalny rozwój człowieka. Autor stworzył kanon podstawowych ćwiczeń, które nazwał gimnastyką mózgu- to program rozwoju ruchowego, ukierunkowany na łatwe uczenie się dzieci i na stymulowanie ich rozwoju. To także program aktywizacji układu nerwowego i uwalniania od stresu. Zaletą tej metody jest jej prostota. Gimnastyce mózgu wystarczy poświęcić kilkanaście minut dziennie, by w krótkim czasie osiągnąć wymierne, zauważalne rezultaty. Najważniejszym osiągnięciem P. Dennisona było odkrycie dwóch podstawowych ruchów tj. ruchu naprzemiennego i ruchu jednostronnego. Stosując proponowane przez kinezjologię edukacyjną ćwiczenia na przekroczenie linii środka, energetyzujące, rozciągające, relaksujące znacznie poprawiają się umiejętności komunikacji, organizacji i koncentracji. Zastosowanie specjalnie opracowanych zestawów działań i ćwiczeń psychomotorycznych usprawnia ciało, aktywizuje system nerwowy, rozładowuje napięcia wywołane stresem, podnosi energię. Poprzez systematyczne stosowanie tej metody następuje jasno zauważalna poprawa funkcjonowania dziecka w jego otoczeniu.
• metoda Gruszczyk-Kolczyńskiej, metoda kształtowania elementarnych umiejętności przedoperacyjnego, obejmuje następujące kręgi tematyczne: orientacja przestrzenna, rytmy, kształtowanie umiejętności liczenia, a także dodawania i odejmowania, wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania; rozwijanie umiejętności mierzenia długości, klasyfikacja, układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych, zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia, mierzenie płynów, intuicja geometryczna, kształtowanie gier przez dzieci, zapisywanie czynności matematycznych
• elementy terapii behawioralnej, terapia behawioralna jest metodą ściśle naukową, jasno wytyczająca cele, operująca własnym systemem pojęć i narzędzi, z przeszło pięćdziesięcioletnią dokumentację kliniczną, dotyczącą efektów terapii. Główne cele terapii behawioralnej: rozwijanie zachowań deficytowych, redukowanie zachowań niepożądanych, generalizowanie i utrzymywanie efektów terapii w czasie. Zachowania deficytowe są to te zachowania, które uważa się za normalne i pożądane u dziecka w pewnym wieku, a które u danego dziecka występują zbyt rzadko lub nie występują wcale (np. prawidłowa mowa, okazywanie uczuć, zabawa tematyczna). Zadaniem terapeuty behawioralnego jest kształtowanie u dziecka jak największej liczby zachowań adaptacyjnych, które rozwiną jego niezależność i umożliwią mu efektywne funkcjonowanie w środowisku. Redukowanie zachowań niepożądanych dotyczy takich czynności, jak: zachowania destrukcyjne, zachowania agresywne i autoagresywne, zachowania autostymulacyjne, zachowania rytualistyczne, zachowania zakłócające, odmawianie jedzenia, nieprawidłowe reakcje emocjonalne, nieprawidłowa mowa. Praca nad eliminowaniem zachowań niepożądanych jest najtrudniejszym ale zarazem i najważniejszym obszarem terapii. Jest niezbędna, aby dziecko osiągnęło gotowość do podjęcia nauki. Trzecim, bardzo ważnym celem terapii behawioralnej jest generalizacja i utrzymanie efektów terapii w czasie.
• metoda M. Frostig to praktyczna praca z papierem i ołówkiem. Po krótkim instruktażu (historyjka, opowiadanie) dzieci przystępują do pracy z zeszytem według kolejności wykonywanych zadań. Szczególnie istotne jest właściwe dla danego ucznia tempo pracy. Metoda Frostig ćwiczy, dokładność, wytrwałość, koncentracje uwagi, wykorzystywana jest do pracy z dziećmi z zaburzoną koordynacją wzrokowo-ruchową.
• metoda F. Affolter, należy do grupy metod stymulowania poszczególnych zmysłów i doskonalenia ich koordynacji. Terapia odbywa się w ścisłym kontakcie dotykowym terapeuty z dzieckiem. Ręce terapeuty są pomostem między pomyślanym aktem, a uzyskanym wynikiem. Są drogą do realizacji zadania. Są brakującym dziecku ogniwem, możliwością precyzyjnego, kierowanego przez świadomość, zamierzonego wykonania zadania. Nauczyciel nigdy jednak nie wyręcza ucznia, ponieważ to uczeń ma poczuć się sprawcą działania, przeżyć włożony w wykonanie danej czynności wysiłek jako własny. Zadaniem nauczyciela jest prowokowanie do działania, a w momentach wahania ucznia przesłanie sygnału dotykowego, który umożliwi odnalezienie się w trudnej sytuacji i kontynuację zadania.
• metoda komunikacji wspomagającej Makaton to język gestów i symboli, w metodzie występują dwa rodzaje znaków: znaki manualne (gesty) każde pojęcie ma swój odpowiedni znak manualny (gest) oraz znaki graficzne (symbole) każde pojęcie ma swój odpowiedni znak graficzny (symbol).
• piktogramy to system komunikacji znakowo-obrazkowej, za pomocą których komunikujemy się z uczniem. Są przeznaczone dla wszystkich osób niemówiących wokalnie w celu ułatwienia im kontaktu i komunikacji z otoczeniem.
• PCS system symboli PCS składa się z prostych obrazków. Nad każdym rysunkiem podane jest słowo, które ono symbolizuje.
• metoda dobrego startu to system ćwiczeń oddziałujących przede wszystkim na procesy instrumentalne: percepcyjne i motoryczne. Zasadniczą rolę odgrywają w tej metodzie trzy elementy: wzrokowy (wzory graficzne), słuchowy (piosenka) i motoryczny (wykonywanie ruchów zorganizowanych w czasie i przestrzeni, odtwarzanie wzorów graficznych, zharmonizowanych z rytmem piosenki). Celem metody jest jednoczesne usprawnienie czynności analizatorów: wzrokowego, słuchowego i kinestetyczno-ruchowego, kształcenie lateralizacji, orientacji w schemacie ciała i przestrzeni. W jej założeniach leży więc usprawnienie i koordynacja, czyli integrowanie funkcji wzrokowo-słuchowo-ruchowych, a także harmonizowanie wszystkich funkcji psychomotorycznych.
• metoda nauczania funkcjonalnego to uczenie przez czynności dnia codziennego: czynności samoobsługowe, przygotowanie posiłków, czynności porządkowe. Celem tej metody jest nauczenie czynności, które są niezbędne w życiu codziennym, oraz umożliwienie odniesienia sukcesu w działaniu. Założenia tej metody to uświadomienie roli działania i umożliwienie tego działania, zgodne z etapami prawidłowego rozwoju dziecka oraz zwrócenie uwagi na możliwości dziecka.

Galeria