Celem tej publikacji jest zaprezentowanie doświadczeń dotyczących obserwacji kolejnych kroków dzieci z autyzmem na drodze do samodzielności oraz ich nauczania.
Definicje autyzmu mają swa historię i ulegają pewnym modyfikacjom. Mimo licznych badań nie można wyłonić głównej i najczęściej występującej grupy przyczyn wywołujących ten zespół rozległych zaburzeń rozwojowych.
U ich podłoża wymieniane są najczęściej czynniki metaboliczne, genetyczne, uszkodzenia okołoporodowe i wiele innych, które w konsekwencji prowadzą do uszkodzenia głębokich struktur mózgu, odpowiedzialnych za prawidłowe reagowanie i stan gotowości do wchodzenia w kontakty z otoczeniem.
Spektrum przejawów autyzmu jest szerokie. Na plan pierwszy wysuwa się trudność w nawiązaniu i utrzymaniu kontaktu, zaburzenia komunikacji, powtarzanie pewnej sekwencji zachowań, brak prawidłowych reakcji na bodźce zewnętrzne, unikanie kontaktu wzrokowego,, często obojętność wobec najbliższego otoczenia.
Dzieci z autyzmem funkcjonują na różnych poziomach w zakresie podstawowych sfer rozwoju. Profesor Tadeusz Gałkowski uważa, że im wyższy poziom funkcjonowania społecznego i poznawczego, tym większych postępów możemy oczekiwać od dziecka w procesie terapii.
Warto je dobrze rozpoznać przed planowaniem zajęć wychowawczych i edukacyjnych.
Proces edukacyjno–terapeutyczny składa się z trzech stopni:
Na wstępie dokonuje się oceny poziomu rozwojowego dziecka na podstawie jego możliwości w różnych dziedzinach funkcjonowania, w tym, uczenia się.
Na bazie tej oceny, opracowywana jest dla każdego dziecka strategia nauczania.
Cele te są wprowadzane w życie w ramach indywidualnego programu edukacyjno–erapeutycznego poprzez specyficzne ćwiczenia.